Ja hoor, daar kwam die weer. Die storm! Inmiddels heb ik mijn razende hoofd maar een liefdevolle tsunami genoemd. Ik kan er niet meer van maken. Ik wil op dat moment met alles stoppen. Mijn gedachten gaan van hot naar her. Vind niks meer leuk en het liefste vlucht ik weg. Laat ik alles achter en vind ik alles en iedereen stom, inclusief mezelf! Die ellendige moodswings, alsof de hele wereld vergaat. Dat onbestemde gevoel in mijn buik. Ik zie niets meer helder en niks is meer duidelijk, alles is een chaos. Het lijkt zo levensecht op dat moment en de frustratie omdat ik het niet kan uitleggen is enorm. Ik weet nu dat dit bij me hoort en dat er na deze storm weer een periode van rust komt en dat mijn gedachten niet de realiteit zijn.
ADHD is niet alleen een uitdaging voor mij, maar ook voor mijn gezin. Zij zien mijn worstelingen van dichtbij en die onvoorspelbaarheid die het met zich meebrengt. De spontane ingevingen, de onrust, de momenten waarop mijn hoofd overloopt, het is er allemaal. Waarbij ik me vroeger terugtrok, mokkend, leer ik nu mijn gedachten en gevoelens meer uit te spreken. Communicatie is mijn anker geworden. Door proberen te benoemen wat er in me omgaat, help ik niet alleen mezelf maar ook anderen om me heen. Iedereen is anders en dit is een deel van mij, met al zijn mooie en minder mooie kanten. Het is ook mijn kracht geworden, ik kan bergen werk verzetten, maar soms komt er ook gewoon niks uit mijn handen.
Langzaam maar zeker vind ik mijn evenwicht in de storm. Ik laat hem maar razen. Door naar buiten te gaan en met de honden te wandelen, te bewegen in de frisse lucht, komt er meer rust in mijn hoofd en ontsnap ik langzaam aan die chaos.